ရခိုင်ပြည်နယ်သည် မတူ ကွဲပြားသော တိုင်းရင်းသား လူမျိုးစုများနှင့် ကိုးကွယ် ယုံကြည်မှု များစွာရှိပြီး မြန်မာနိုင်ငံတွင် ဖွံ့ဖြိုးမှု အနည်းဆုံး ဒေသများထဲမှ တစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ တစ်နိုင်ငံလုံး ပျမ်းမျှ ၂၅.၆% နှင့် နှိုင်းယှဉ်လျှင် ရခိုင်ပြည်နယ်တွင် နေထိုင်သူ ဦးရေ၏ ၄၃.၅% သည် ဆင်းရဲ မွဲတေမှု မျဉ်းအောက်တွင် ရှိနေသည့်အတွက် ၂၀၀၉-၂၀၁၀ ခုနှစ်တွင် ကောက်ယူခဲ့သည့် အိမ်ထောင်စု၊ လူနေမှု အဆင့်အတန်း ပူးတွဲ စစ်တမ်းအရ နိုင်ငံ၏ ဒုတိယ ဆင်းရဲ နွမ်းပါးဆုံး ဒေသအဖြစ် သတ်မှတ်ခဲ့ပါသည်။

၂၀၁၂ ခုနှစ် ဇွန်လနှင့် အောက်တိုဘာလများတွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သည့် ဒေသတွင်း လူမျိုးရေး ပဋိပက္ခများကြောင့် အနည်းဆုံး ၁၃၈,၈၀၀ ဦး နေရပ် စွန့်ခွာခဲ့ရပြီး အရောက်အပေါက် နည်းသော အစွန်အဖျား ဒေသ ကျေးရွာများရှိ လူဦးရေ ၃၆,၀၀၀ ဦးကို လည်း ထိခိုက်စေခဲ့ပါသည်။ ၂၀၁၂ ခုနှစ် ပဋိပက္ခအပြီး သွားလာမှုများအား ထိန်းချုပ်ထားခြင်း ကြောင့် ဈေးကွက်၊ အသက်မွေး ဝမ်းကျောင်းနှင့် ပညာရေးနှင့် ကျန်းမာရေး စောင့်ရှောက်မှုကဲ့သို့သော အခြေခံ ဝန်ဆောင်မှုများ ရရှိနိုင်မှုတွင် အကန့်အသတ်များ သိသိသာသာ ဖြစ်စေခဲ့ပါသည်။ ဆက်လက် ဖြစ်ပွားလျက်ရှိသည့် တင်းမာမှုများ၊ အနှစ်သာရ ပြည့်ဝသည့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ရေး လုပ်ငန်းစဉ် မရှိခြင်း၊ မူရင်း နေရပ်သို့ ပြန်လာနိုင်သည့် အလားအလာ နည်းပါးခြင်း သို့မဟုတ် မရှိခြင်းတို့သည် လက်ရှိ တင်းမာမှု များကို ပိုမိုမြင့်မား လာစေသည့်အပြင် ဒေသတွင်းနှင့် နိုင်ငံအတွင်း အခြား နေရာဒေသများတွင်ပါ အခါ အားလျော်စွာ ပဋိပက္ခများ ဆက်လက် ဖြစ်ပေါ်စေပါသည်။