‘လူတိုင်း အတွက် အချိန်တိုင်း ခန္ဓာကိုယ် လိုအပ်ချက် အရ ဖြစ်စေ စီးပွားရေး အရ ဖြစ်စေ အာဟာရ ဖြစ်စေသည့် ဘေးကင်း သန့်ရှင်းသောအစားအစာများကို အလုံအလောက် လက်လှမ်းမီ ရယူနိုင်ပြီး၀၀လင်လင် စားသုံး၍ကျန်းမာ ရွှင်လန်းစွာ နေထိုင်နိုင်ရန် အတွက် စားနပ်ရိက္ခာ ဖူလုံမှု ရှိရမည်။” (FAO)

မြန်မာနိုင်ငံသည် အရှေ့တောင် အာရှနိုင်ငံများအတွင်း အကြီးဆုံးနှင့် အဆင်းရဲဆုံး နိုင်ငံများထဲမှ တစ်ခုဖြစ်သည်။ နိုင်ငံအဝှမ်း ကောက်ယူခဲ့သည့် ၂၀၁၀ ခုနှစ် စစ်တမ်းများ အရ စုစုပေါင်း လူဦးရေ၏ ၂၅% ခန့်သည် အမျိုးသား ဆင်းရဲ နွမ်းပါးမှု အနိမ့်ဆုံး သတ်မှတ်ချက် အောက်လျော့နည်းစွာ နေထိုင်ရ လျက်ရှိပြီး မြို့ပြ လူဦးရေ ထက် ကျေးလက် နေသူ များက နှစ်ဆ ပိုမို ဆင်းရဲ ခက်ခဲ လျက်ရှိကြောင်း တွေ့ရှိခဲ့ရသည်။ ချင်းပြည်နယ်၊ ရှမ်းပြည်နယ် အရှေ့ပိုင်းနှင့် ရခိုင် ပြည်နယ်တို့သည် ဆင်းရဲ မွဲတေမှု အမြင့်ဆုံး ဒေသများ ဖြစ်သည်။ ကလေး သူငယ် သေဆုံးမှု၏ သုံးပုံတစ်ပုံခန့် သည် အာဟာရ ချို့တဲ့မှုကြောင့် ဖြစ်ပြီး ငါးနှစ်အောက် ကလေး သူငယ်များ၏ ၃၅ရာခိုင်နှုန်းသည် မိမိတို့၏ အ သက် အရွယ်နှင့် နှိုင်းစာလျှင် အရပ်ပု၍ကြီးထွားနှုန်း နောက်ကျ လျက်ရှိကြောင်း တွေ့ရှိခဲ့ရသည်။ ခန့်မှန်း ခြေ အနေဖြင့် အိမ်ထောင်စု ၁၇% ခန့်၌စားနပ်ရိက္ခာ ဖူလုံမှုမရှိဘဲ ကျေးလက် နေ အိမ်ထောင်စုများ၏ သုံးပုံ တစ်ပုံခန့်သည် အစားအသောက် ဝယ်ယူရန်အတွက် အတိုင်းအတာ တစ်ခုထိ ချေးငှား ရလေ့ ရှိကြောင်း လေ့လာ တွေ့ရှိရသည်။

စီးပွားရေး ဖွံ့ဖြိုး တိုးတက်မှု၊ အလုပ်အကိုင်များ ဖန်တီးနိုင်မှုနှင့် ဆင်းရဲ နွမ်းပါးမှု လျှော့ချရေး ဆိုင်ရာ အခက်အခဲ အတားအဆီး များက ကျေးလက် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကို နှောင့်နှေး စေသည့် အဓိက အကြောင်းရင်းများ ဖြစ်ပြီး အားနည်းသည့် ကျေးလက် လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးများ၊ ရေသွယ်ယူမှု အသုံးအဆောင် ကိရိယာများနှင့် စိုက်ပျိုးရေး ဆိုင်ရာ သွင်းအား စုများ အလုံအလောက် မရရှိနိုင်ခြင်း၊ လျှပ်စစ် စွမ်းအင် ရယူနိုင်ရန် ခက်ခဲခြင်း၊ ဈေးကွက် ယန္တရား များ ပွင့်လင်း မြင်သာမ မရှိခြင်းနှင့် ဈေးကွက် သတင်း အချက်အလက်များ ရရှိရန်ခ က်ခဲခြင်း၊ ချေးငွေ ရရှိရန် ခက်ခဲခြင်းနှင့် ထိရောက်မှု မရှိသည့် မြေယာ အသုံးပြုမှု စနစ် များကို ဖြစ်ပေါ်စေ ပါသည်။